Kandelaar met stitches: aan elkaar genaaid vurenhout ?
Steekje vastigheid
Ik kreeg onlangs het idee om kandelaars van een halve meter hoog te maken om te gebruiken bij etentjes aan onze een grote eettafel. Die kandelaars moeten een stevige voet hebben aangezien er ook nog eens grote, hoge kaarsen op moeten. Wel mooi licht van bovenaf ! Aangezien ik geen hardhout heb dat dik genoeg is om uit één stuk er zulke grote kandelaars uit te draaien, ben ik aan de slag gegaan met wat ik wel had: oude palletbalken van een machinekrat; de nummers stonden er nog op geinkt.
Vurenhout is echt lastig op de draaibank vanwege de lange lipvormige nerfstructuur. Het lijken wel preibladeren, zoals ze soms uit elkaar vouwen als je ze verkeerd raakt met de beitel ! De enige remedie bleek te zijn om de laatste laag volledig te schuren. Het is superzacht hout, dus elke tik er tegen geeft een put. Zachte houtsoorten zijn moeilijker te draaien dan harde; ze zijn minder vergevingsgezind !
Wel mooi, zo’n glooiende vorm. Er trok helaas vanaf de bodem een forse scheur omhoog. Bij het inspannen op een meeneemschroef werd die scheur breder…. daar moest ik iets op verzinnen, anders werd hij in de cv-gestookte woonkamer nog snel groter en zou de kandelaar wankel komen te staan. Geen “steekje los”, maar een steekje om het vast te maken dit keer.
Ik besloot om onder verschillende hoeken dwars over de scheur drie “stitches” van eikenhout erin te maken. Leuk idee, maar de uitvoering was bijna niet te doen: vurenhout is te zacht voor de steekbeitel. Hoe scherp ook afgewet, de vezels buigen met de beitelsnede naar binnen …. volgende keer moet ik de vezels eerst doorsnijden, net zoals met een voorsnijder van een rabbetschaaf gebeurt.
Het is toch een aardig experiment gebleken, deze kandelaar met stitches. In sfeerlicht ziet het er aardig uit en de scheur is niet breder geworden !
Peter van Tienhoven
